فردیت در عطار، تصوف ایرانی و عرفان اروپایی.
کلودیا یعقوبی.
ترجمه آرش خوش‌صفا
چاپ اول: زمستان ۱۳۹۹، نشر مهری.
شابک:
978-1-914165-59-7
مشخصات نشر: نشر مهری.
۲۰۲۱ میلادی/ ۱۳۹۹ شمسی.
مشخصات ظاهری: 344 ص.غیر مصور
فردیت در عطار، تصوف ایرانی و عرفان اروپایی
این کتاب بر آن است تا شیوه‌ای تازه در خوانش موازیِ نظریة مدرن، آثار ایرانی با تمرکز ویژه بر آثار عطار نیشابوری و اروپاییِ سده‌های میانه ایجاد کند و مخاطب را به کشف احتمالات تازه‌ای تشویق کند که می‌توانند روایت‌ها و ادراک‌های (حتی شاید نادرستِ) تثبیت‌شده از تجارب جاری‌مان را خنثی کنند، تجاربی که نه‌تنها با سرپیچی از قانون، تفاوت انسان‌ها و هم‌آمیزیِ اقلیت‌ها پیوند خورده‌اند بلکه درک ما از فردیت‌های سده‌های میانه و نظریة مدرن را نیز دست‌خوش دگرگونی می‌کنند.
کِلودیا یعقوبی دانش‌یار مطالعات زبان فارسیِ «مؤسسۀ روشن» است. وی، به‌عنوان یک ایرانی ـ ارمنی ـ آمریکایی، عمدۀ پژوهش خود را در زمینۀ ادبیات خاور میانه، به‌ویژه ادبیات فارسی و ارمنی، متمرکز کرده است. بخش بزرگی از فعالیت او در حوزۀ فرهنگ و ادبیات فارسی به اقلیت‌های جنسی، قومی و دینی اختصاص می‌یابد. از موضوعات مورد پژوهش و بررسیِ یعقوبی می‌توان به برجسته‌سازیِ چهره‌های حاشیه‌ایِ اجتماع هم‌چون فرودستان و دگرباشان اجتماعی، جنسی و دینی در شعر صوفیِ ادبیات فارسی در سده‌های میانه، مبحث سنگین و ممنوعۀ صیغه (ازدواج موقت)، زنان درگیر در این‌گونه از ازدواج در ادبیات داستانی و سینمای امروزِ ایران که همواره برچسب ننگ و بدنامی خورده‌اند و نیز نویسندگان اقلیتِ ایرانی ـ ارمنی و فردیت آن‌ها اشاره کرد. نخستین ویژه‌نگاشت یعقوبی، فردیت در عطار: تصوف ایرانی و عرفان اروپایی (چاپ 2017 در دانش‌گاه پردو)، اهمیت مفهوم دگرباشی و ساخت فردیت در قالب آثار شاعر صوفیِ ایرانیِ سدۀ میانی یعنی فریدالدین عطار نیشابوری را از نو ارزیابی می‌کند. گفتنی است دومین ویژه‌نگاشت یعقوبی، صیغه در ایران: جنسیت و سیاست بدن در ادبیات و سینمای امروزِ ایران (چاپ 2020 در دانش‌گاه کمبریج) نمود صیغه در سه رمان و دو مجموعه داستان از دوران پهلوی و نیز دو اثر سینماییِ پس از انقلاب اسلامی در ایران را مورد بررسی قرار می‌دهد. هم‌چنین، سومین ویژه‌نگاشت یعقوبی با عنوان موقت خودآگاهیِ سه‌گانه: ارمنیان در ادبیات و سینمای فراملی نیز روش‌های نوآورانۀ گوناگونی را واکاوی می‌کند که نویسندگان ایرانی و ارمنی، به‌عنوان اعضای اقلیت‌های دینی و فرهنگی در ایران و سپس در اقلیم مهاجرت، دست به پرداخت خودِ درونی‌شان از راه نوشتن و گفت‌وگو پیرامون آن می‌زنند.
