هجرانی

نویسنده به باورخودش نویسنده است. همین و دیگر هیچ.

«هجرانی» حاصل لحظه‌های عاطفی نویسنده‌ای‌ست که مرگ آمده در همسایگی‌اش خانه کرده است . درست زیرپوست‌اش. نویسنده‌ای که گرچه خطاب به نویسنده‌ای دیگر می‌نویسد مرگ‌های طبیعی را از حسابش خارج کرده است؛ چون حساب دیگر با طناب گردن است و خنجر سینه. اما هنوز گویی حس‌هایش سنگ نشده‌اند که مرگ‌های طبیعی نیز چنان می‌لرزاندش که جهنمی سوزان طلب می‌کند تا زمهریر این دوران مرگ آجین شده رابزداید . زیرا به این باور رسیده است که سفره اصیل ادبی و هنری‌مان روز به روز کوچک وکوچک‌تر می‌شود. شاید از همین رویادهایش به گزارش‌های تاریخی دوران معاصر تبدیل می‌شوند تا تاوانش حذف کلماتش از توزیع متعارف باشد و نامش خط قرمزی شود، کنار روح گودبرداری شده‌اش.