نام من سرخ

هر نقشی یه قصه ای داره. سال هاست که نقاشا کتابا رو می خونن و بهترین جای قصه اش رو برا نقاشی کردن انتخاب می کنن: اولین دیدار عاشق و معشوق، صحنه ای که رستم سرِ دیوِ سفید رو از تنش جدا می کنه یا غمی که رو صورتش می شینه وقتی که می فهمه کسی رو که به دست خودش کشته پسرش بوده، صحنه ی الفت مجنون با شیرا و شغالا یا اون لحظه ای که پرنده های پیشگو به اسکندر می گن که به اولین ساحلی که می رسه به دست یه عقاب کشته می شه. چشامون از خوندن این کتابا خسته می شن و با دیدن نقاشیاش دوباره جون می گیرن، اگه یه جایی تو قصه هست که با خوندن نمی شه تجسمش کرد اون جاست که باید دست به دامن نقاشی شد، نقاشی رنگ و بوی یه قصه است. هیچ نقشی هم نیست که قصه ای نداشته باشه.